Nikogo z pewnością nie dziwi fakt, że funkcjonowanie kobiet i mężczyzn w środowisku pracy wskazuje na wiele różnić, zaczynając od sposobu myślenia, przez emocjonalność, po metody komunikacji. Zbilansowanie wskazanych aspektów stanowi klucz do sukcesu każdej organizacji. Jednakże w wielu firmach wszelkie konflikty i niejasności powstające na tle różnic wynikających z płci, tłumi się lub wykorzystuje negatywnie. Dopiero poznanie pewnych cech charakterystycznych dla każdej z grup, pozwoli na lepsze wzajemne zrozumienie i pełniejszą współpracę, a co z tym idzie, przyczyni się do większej efektywności i konkurencyjności firmy na rynku. Pozytywne wykorzystywanie różnić między kobietami a mężczyznami mogłoby dać zadziwiające rezultaty. Od dawna bowiem wiadomo, iż przykładowo zawieranie transakcji jest zazwyczaj domeną mężczyzn, ale w dobrym zespole negocjacyjnym nie może zabraknąć kobiety.
W zakresie komunikacji, oczywistym jest to, że mężczyźni mówią zdecydowanie mniej. Dla mężczyzn ważne jest zarobienie pieniędzy oraz wysoka pozycja w hierarchii. Mężczyźni komunikują się głównie w celach pozyskania lub przekazania informacji oraz potwierdzenia swojego statusu w grupie. Mężczyźni sprawdzają się na kierowniczych stanowiskach oraz w zawodach takich jak analityk, strateg, manager czy informatyk. Mężczyźni są w swoim żywiole, kiedy chodzi o taktyczne manewry biurowej polityki, o zakręty i szczeble drogi na zawodowy szczyt. Od swoich najwcześniejszych lat lubowali się w zabawie, która jest, według jednego z amerykańskich socjologów, ?bardziej skomplikowana niż zabawa dziewczynek”. Dla mężczyzn naturalnym środowiskiem jest pole walki. Konflikt jest traktowany często jak gra, próba sił i rodzaj manewrów. Celem mężczyzn jest ugruntowanie swojej pozycji oraz wywieranie wpływu na innych. Inaczej zupełnie tę sytuacje widzi większość kobiet. W ich dbałości o bliskie relacje z innymi nie ma miejsca na walkę i konflikt, który najczęściej jest widziany jako zagrożenie dla wspólnoty.
Kobiety komunikując się używają znacznie większej ilości słów i ich celem jest tworzenie relacji, a wypowiadane treści bogate są w wiele epitetów i porównań. Zdecydowanie bardziej od mężczyzn sprawdzają się w roli asystentek czy kadrowych, ponieważ dobrze radzą sobie w pracy wymagającej podzielności uwagi, koncentracji na szczególe oraz niezawodnej pamięci. Natomiast w sytuacjach gdzie trzeba podjąć decyzję oraz działać pod presją czasu sprawniej radzą sobie mężczyźni. Płeć piękna to typowe obserwatorki i istoty chłonące najdrobniejsze szczegóły i szereg informacji. Siłą, jak i słabością, jest dostrzeganie moralnych i ludzkich aspektów. Wysoka wrażliwość oraz bagaż przeróżnych informacji sprawia, że podjęcie decyzji staje się poważnym i wymagającym zadaniem dla kobiety. Mężczyznom podejmowanie decyzji przychodzi znacznie łatwiej, ponieważ koncentrują się na faktach, obliczeniach, widząc świąt tylko w dwóch barwach. Na tym tle często dochodzi do konfliktów, ponieważ kobiety kierowniczki potrafią w ciągu jedno dnia pracy zmienić kluczowe decyzje, co dla mężczyzn jest irracjonalne.
W przypadku pracy w czasie natłoku zadań również wygrywają mężczyźni, ponieważ są bardziej analityczni i wydobywają tylko to, co najistotniejsze. Ponadto koncentrują się na wąskim zakresie spraw, będąc zdolnymi do ignorowania tego, co rozprasza. Natomiast kobiety w ostateczności łagodzą konflikty i mimo długotrwałego procesu decyzyjnego, statystycznie podejmują lepsze decyzje, nawet jeśli zmieniały swoje zdanie kilkukrotnie. Dzieje się tak dlatego, że kobiety widzą więcej. Dostrzegają kontekst sytuacyjny, który dla mężczyzn nie istnieje. Kontekst sytuacyjny to problem, który wpisany jest w obraz całej sytuacji. Kobiety do problemu podchodzą rozważając różne punkty widzenia, tworząc przez to szereg możliwych scenariuszy.
Poważny konflikt w pracy między osobnikami z planety Wenus i Mars dotyczy życia emocjonalnego. Mężczyźni w życiu zawodowym stają się stoikami, przez co okazywanie jakichkolwiek emocji traktują jako słabość i podważenie swojego autorytetu. Inaczej przedstawiciele obu płci reagują na krytykę. Kobiety za bardzo biorą wszelkie uwagi do siebie, dlatego tak ważne jest to, aby przekazywać poprawnie skonstruowany feedback. Dla mężczyzn taki, aby nie podważał ich autorytetu i poczucia własnej wartości, a dla kobiet taki, by nie odbierały go zanadto emocjonalnie. Odwrotnie jest w przypadku komplementów i pochwał, kobietom często wystarczy miłe słowo, natomiast to nie zadowoli mężczyzn, dla których ważne jest publiczne wyróżnienie i podwyżka.
Z badań przeprowadzonych przez firmę Hays Polska wynika, iż dla kobiet zdecydowanie bardziej liczą są świadczenia pozapłacowe. 62,5 proc. z nich uznaje je za bardzo ważne dla odczuwanej satysfakcji z pracy, podczas gdy tak samo uważa jedynie 45,8 proc. mężczyzn. Wynika to z faktu, iż dla tych drugich ważniejsza jest wysoka pensja zasadnicza, podczas gdy kobiety zwracają większą uwagę na świadczenia dodatkowe, które są wyrazem troski pracodawcy i pokazują, że docenia on wysiłek pracowników. Z tych samych badań wynika, że rozwój zawodowy i osobisty ważniejszy jest dla kobiet niż dla mężczyzn.
A co z pracą zespołową?
Dość popularny jest mit, iż kobiety tworzą grupy, a mężczyźni zespoły. Zespół to komórka organizacyjna, którą stanowi grupa osób skupionych na realizacji celów. I w przypadku mężczyzn definicja pracy zespołowej realizuje się nawet kiedy członkowie zespołu nie lubią się. Bez względu na emocje i osobiste sympatie męskie zaangażowanie i koncentracja na osiągnięciu celów jest nadrzędna. Najprawdopodobniej wynika to z faktu, iż relacje zespołowe nie stanowią autentycznych więzi emocjonalnych, ale związki funkcjonalne. Poklepywanie po plecach i żarty w męskim życiu zawodowym niewiele mają wspólnego z głęboką osobistą sympatią. W przypadku kobiet trudno mówić o zespołach, ponieważ nie są one tak silnie nastawione na związek funkcjonalny. Tworzą one raczej grupy, gdzie kontakty interpersonalne często biorą górę nad realizacją celu. Natomiast, w przypadku pracy zespołowej męskiej, gdzie w grupie 4 mężczyzn na 5 to urodzeni szefowie i dyktatorzy, praca raczej nie zostanie wykonana.
Kto jest lepszym szefem?
Niestety nie ma jednoznacznej odpowiedzi na to pytanie. Może to i dobrze! Jedno jest pewne, z połączenia walorów damskich i męskich powstałby szef idealny. Kobiety kierowniczki są uważne, cierpliwe, wyczuwają konflikty, zbierają więcej danych, biorą pod uwagę kontekst i myślą przyszłościowo. Są lepiej oceniane przez podwładnych niż mężczyźni, ponieważ cechują się wysoką empatią, starają się zrozumieć drugą osobę i jej punkt widzenia. Kobiety menedżerki budują lojalność pracowników, zwiększają ich zaangażowanie i promują samodzielność. Natomiast mężczyzna szef stawia siebie w pozycji eksperta przez co jest mniej lubiany przez podległy mu zespół. Potocznie mówi się, że mężczyźni rządzą, a kobiety budują. Panowie, małe pocieszenie dla Was. Wśród największych firm z rankingu Deloitte CE Top 500, kobiety w zarządach stanowią zaledwie 30 proc., a tylko w 4 proc. pełnią one funkcję prezesa. Do zalet męskiego kierownictwa należy przede wszystkim umiejętność podejmowania decyzji nawet w sytuacjach nagłych i trudnych. W odróżnieniu od kobiet mężczyźni są bardziej skoncentrowani, wnioskują linearnie, skupiają się na zasadach i krótszej perspektywie czasowej. A co więcej, nie mają dla nich znaczenia emocjonalne i interpersonalne odczucia.
Na koniec, trzeba zatem przyznać, że nie we wszystkim mężczyźni mogą być tak dobrzy czy skuteczni jak kobiety, a Te nie we wszystkim tak dobre i skuteczne jak mężczyźni.
